Dakpark Rotterdam: waterkering, park, winkelcentrum en parkeerplaats

In Rotterdam zullen op één plek steeds vaker functies gecombineerd worden om ruimte te besparen. Het Dakpark Rotterdam is een waterkering, park, winkelcentrum en parkeerplaats in één.

Dit artikel komt uit het boek 'Klimaat en Bestuur' van Kennis voor Klimaat en is speciaal bewerkt voor ChangeMagazine.nl. Kennis voor Klimaat heeft eind 2014 haar poorten gesloten. In negen boeken is een dwarsdoorsnede van alle kennis en ervaring die in de afgelopen jaren zijn opgedaan, weergegeven. In het boek over het thema Governance is het hele artikel te lezen. De boeken zijn digitaal te lezen op www.kennisvoorklimaat.nl/oogst

Picknicken of samen met je buren sla en kruiden kweken op een vierkante-meter-moestuintje. Wie de mensen op het Dakpark bezig ziet, merkt er niets meer van hoe ingewikkeld het was om dit project te realiseren. Het Dakpark is een nieuw gebouw van 1200 meter lang, 85 meter breed en 9 meter hoog, op een voormalig rangeerterrein in Rotterdam West. Wijkontwikkeling was een belangrijk doel van het plan. Maar het Dakpark is ook een gebouw in private handen, een waterkering, winkelcentrum en een parkeergarage. Dat vergde samenwerking van onder meer ambtenaren van verschillende afdelingen, projectontwikkelaars, buurtwerkers, bewoners, wetenschappers en juristen.

Het heeft al met al 15 jaar geduurd om van idee tot uitvoering te komen. Promovendus Saskia van Broekhoven van de Erasmus Universiteit Rotterdam: “Het combineren van meerdere belangen met input van meerdere partijen, die betrokken zijn bij de verschillende functies, maakt dergelijke multifunctionele projecten zeer complex. Hoe ga je om met tegenstellingen die tussen partijen met verschillende doelen ontstaan? Het combineren van dingen als een publiek park en een privaat gebouw leidt ook tot vraagstukken over verantwoordelijkheden, taken en risico’s. Hoe zorg je dat er meerwaarde ontstaat tussen functies, maar ook dat iedere functie in de toekomst goed vervuld kan blijven?”

Gezamenlijk activiteiten rond het project leverden de nodige persoonlijke contacten op en kweekten een gevoel van ‘samen de schouders eronder’. De beste weg in dit traject bleek uiteindelijk om de functies als park en gebouw niet sterk te integreren, maar gescheiden te houden.