Staalcrisis

Zondag 14 december kopte de Independent: 'Corus: We will quit EU to avoid carbon regime'. Een stevig dreigement van de grote baas van Corus, Philippe Varin; hij voelt de hete adem van klimaatverandering in zijn nek. De primaire reactie is begrijpelijk: Corus schrikt als het moet betalen voor zijn CO2 uitstoot waar het veel van produceert. Zeker in een emissiehandelssysteem dat nog niet is uitontwikkeld. De Nederlandse poot in IJmuiden ontkent overigens dat überhaupt wordt gespeeld met de gedachte de EU te verlaten. Maar dat kan ook liggen aan de interne communicatie tussen de UK en NL.

Dat de kosten omlaag moeten, begrijp ik. Zeker in tijden dat de afzet afneemt. Dat in de handel in emissierechten een slag moet worden geslagen, begrijpelijk. Dat Corus aanspraak maakt op eerder gemaakte reductie-afspraken, helder. Dat het overgaan naar en kunnen toepassen van schone(re) productietechnologieën tijd kost niemand zal verbaasd kijken. Maar is het niet vreemd dat je als staalgigant dreigt te vertrekken, zelfs vanuit economisch oogpunt? In de UK werken ruim 25.000 mensen bij Corus. Een veelvoud daarvan werkt bij bedrijven in de periferie van de multinational. Stel nou eens dat Corus daadwerkelijk vertrekt, dan laat het bedrijf een massa mensen werkeloos achter. Je hoeft toch geen econoom te zijn om te bedenken dat een leger werkelozen niet goed is voor een economie ook een geglobaliseerde economie niet?

Tegelijkertijd wordt pijnlijk duidelijk dat de financiële crisis negatief werkt op de mondiaal erkende noodzaak tot emissiereductie. In elk geval op korte termijn kijk naar de afspraken in Poznan. Inmiddels sluit s werelds  grootste staalgigant AccelorMittal fabrieken in Lackawanna - New York, Hennepin - Illinois en wil het 6000 banen schrappen in Europa. Doemscenarios duiken op

En dan gloort er hoop! Obama heeft Nobelprijswinnaar Steven Chu gevraagd voor de post van Energieminister. Chu staat bekend als vurig aanhanger van het onderzoek naar wetenschappelijke oplossingen voor de klimaatverandering. Hij gelooft in de haast onafzienbare mogelijkheden die zon en wind te bieden hebben om de wereld energiehonger te stillen.

Obama en Chu zullen de staalindustrie niet overnight uit het slop kunnen halen. De vraag is of dat erg is!? Ja, want het betekent persoonlijke dramas. Mensen die geen baan meer hebben, daarmee de bodem van hun bestaanszekerheid zien weggeslagen worden. Dit effect mogen we niet onderschatten en niet vergeten.
Maar op een ander niveau, niet persoonlijk en mondiaal is dit misschien wel hét moment. De staalindustrie past in de economie van nu, een economie oude stijl. Daarin voltrekt zich nu een ramp. En de mens heeft soms rampen nodig om veranderingen door te voeren. Misschien is de financiële crisis zon ramp die we met beide handen moeten grijpen om een veel grotere (klimaat)ramp te voorkomen.