Hoe duurzaam is onze mobiliteit anno 2010?

Mobiliteit en duurzaamheid, gaat dat anno 2010 wel samen? Een deel van de Nederlanders denkt van niet. Voor hen is (auto)mobiliteit per definitie niet-duurzaam. De ANWB legt zich daar niet bij neer. De afgelopen decennia heeft Nederland immers een aantal zeer positieve ontwikkelingen gezien.

Wie herinnert zich nog de tijd dat loodhoudende benzine een groot milieuprobleem was? Toch is het amper 40 jaar geleden dat kinderen op scholen langs drukke straten leerachterstanden bleken te hebben door het inademen van te veel lood. Een gezamenlijke inspanning van overheden (vooral Europees en nationaal), autofabrikanten, oliemaatschappijen en voorlichtende instanties heeft er voor gezorgd dat er geen loodhoudende benzine meer wordt gebruikt.

Midden jaren '80 was zure regen een groot milieu-issue. Autobrandstof bevatte toen nog veel zwaveldioxide. Inmiddels stoot het verkeer, met uitzondering van de zeescheepvaart en binnenvaart, nauwelijks meer SO2 uit en zijn ook de emissies van koolmonoxide (CO) en vluchtige organische stoffen (VOS) aanzienlijk gedaald. Wederom door gezamenlijke inspanningen van een groot aantal partijen.

Dit jaar is cruciaal wat betreft fijnstof. Nederland moet voor 2011 voldoen aan de EU-normen hiervoor. Dit lijkt ook zeker te gaan gebeuren, mede doordat nieuwe personen- en vrachtauto's aan steeds strengere EU-emissienormen moeten voldoen.

Wat ligt er nog op ons bordje? Genoeg! Broeikasgassen, geluid, versnippering, congestie. Allemaal belangrijke onderwerpen. Op deze plek wil ik echter aandacht vragen voor een onderschat aspect van duurzame mobiliteit: verkeersslachtoffers! Want mobiliteit waarbij alleen al in Nederland elk jaar meer dan 700 doden, 20.000 ziekenhuisopnames en veel fysiek en emotioneel leed te betreuren zijn, kan niet echt duurzaam genoemd worden. Toch hebben we ook hier stappen gezet. Zo vielen er in 1972 nog 3200 doden in het verkeer.

Ieder jaar worden kleine en grotere stappen gezet om infrastructuur en voertuigen veiliger te maken. Ieder jaar worden 'mobilisten' geattendeerd op hun eigen verantwoordelijkheid. En het werkt.

Mensen met een 'groen' hart lopen niet altijd warm voor het thema verkeersveiligheid. Sommige milieuorganisaties en ambtenaren trekken openlijk het nut van veiligheidsvoorzieningen als extra airbags en rolkooien in twijfel. Extra gewicht leidt volgens hen tot extra brandstof en extra emissies. Bovendien leidt een gevoel van veiligheid vaak tot risicovoller rijgedrag. Desondanks raad ik hen aan constructief mee te denken met industrie, overheden en verkeersveiligheidsorganisaties hoe de veiligheid verder verbeterd kan worden zonder toename van schadelijke emissies. Elektronische hulpmiddelen, zoals Intelligente Snelheids Adaptatie (ISA), bieden in dat opzicht veel perspectief.

Ik hoop dat de mensen met hart voor het milieu en voor de verkeersveiligheid de komende jaren elkaars taal leren spreken. Dat zij hun krachten willen bundelen om duurzame mobiliteit mogelijk te maken. Wij willen als ANWB onze bijdrage blijven leveren, onder andere door te pleiten voor behoud van belastingvoordelen voor schone en zuinige auto's en het stimuleren van innovaties, zoals elektrisch vervoer.